Medijacija je poseban metod rešavanja sporova koji omogućava da strane u sporu, putem pregovora koji se vode uz pomoć medijatora, zajednički pronađu konstruktivno, obostrano prihvatljivo rešenje. Ovaj postupak može da se primeni i u nekim slučajevima diskrimincije osoba sa invaliditetom, kaže Violeta Stamenković, diplomirani pravnik i medijator iz Regionalne kancelarije posrednika u Nišu.
Diskriminacija je nejednako tretiranje, isključivanje, odnosno dovođenje u podređen položaj pojedinaca ili grupa ljudi koji se nalaze u istoj, sličnoj ili uporedivoj situaciji. Primer, osoba sa invaliditetom nalazi se u nejednakom položaju u odnosu na osobe koje nemaju invaliditet. Diskriminacija se može posmatrati na dva načina i to: nejednako postupanje prema jednakima ili jednako postupanje prema nejednakima.
Diskriminacija može biti zasnovana na različitim ličnim svojstvima ili ispojiti u različitim oblastima društvenog života. Može je izvršiti svako i može se desiti bilo gde – na poslu, u školi, u bolnici, na stadionu, u prodavnici, u postupku pred organom javne vlasti, u sudu, u gradskom prevozu, na ulici, itd. Diskriminacija može biti direktna ili indirektna, namerna ili počinjena iz neznanja, navodi Violeta Stamenković.
Ona dodaje da društvo i država sprečavaju diskriminaciju pre svega načelima propisanim Ustavom Republike Srbije i zakonima i to: Zakon o sprečavanju diskriminacije osoba sa invaliditetom, Zakon o zabrani diskriminacije, Zakon o ravnopravnosti polova, Zakon o profesionalnoj rehabilitaciji i zapošljavanju osoba sa invaliditetom, kao mnogim drugim zakonima i podzakonskim aktima.
„Država aktivno sprovodi takozvane „mere i akcije“ kojima postiže jednakost u šansama, kako bi i osobe sa invaliditetom mogle da rade, uče, razvijaju svoje talente i veštine. Osobe sa invaliditetom tako postaju društveno uključene i ravnopravne“, kaže Violeta Stamenkovic.
